Naprawę powierzchni betonowych musi poprzedzać wnikliwa analiza przyczyn i rodzaju uszkodzeń powierzchni oraz dobór odpowiedniego sposobu przygotowania podłoża
Ustalenie przyczyny uszkodzeń umożliwia dobór odpowiedniej technologii naprawy oraz przygotowania sposobu postępowania mającego na celu doprowadzenie naprawianej powierzchni do stanu spełniającego warunki eksploatacji obiektu.
Podstawowym elementem procesu naprawy konstrukcji betonowych jest odpowiednie przygotowanie podłoża, którego stan po takiej operacji bardzo często jest określany jako – podłoże nośne, chłonne, wolne od zanieczyszczeń, spełniające wymogi wytrzymałościowe dla przyjętego sposobu naprawy.
W zależności od rodzaju naprawianych konstrukcji betonowych oraz obszaru zastosowania stosuje się inne metody przygotowania powierzchni:
- posadzki przemysłowe – frezowanie, śrutowanie, szlifowanie, odkurzanie, ewentualnie opalanie.
- konstrukcje słupowo-ryglowe – piaskowanie lub hydropiaskowanie, ewentualnie opalanie.
- zbiorniki, obiekty oczyszczalni ścieków – piaskowanie, hydropiaskowanie, mycie ciśnieniowe, frezowanie ewentualnie opalanie, w skrajnych przypadkach również metody chemiczne przy zastosowaniu roztworów kwasu solnego i fosforowego.
- obiekty mostowe – frezowanie, śrutowanie, szlifowanie, piaskowanie lub hydropiaskowanie, mycie ciśnieniowe ewentualnie opalanie.
W przypadku niewielkich powierzchni, punktowych napraw i trudnego dostępu nie stosuje się specjalistycznego sprzętu. W takich przypadkach na ogół doskonale sprawdzają się: młotek, dłuto, przecinak, szczotki druciane (mogą być zamontowane na wiertarce), miotły stalowe itp.
Należy pamiętać, że technologie naprawcze wymagają odpowiednich parametrów wytrzymałościowych podłoża
W większości przypadków podstawowym parametrem, który musi spełniać naprawiana powierzchnia, jest wytrzymałość na odrywanie, która powinna wynosić 1,5 Mpa. Jeżeli parametr ten kształtuje się w przedziale 1,0 – 1,5 Mpa można zastosować zabiegi wzmacniające polegające głównie na zastosowaniu preparatu impregnującego, który powierzchownie jest w stanie poprawić ten wskaźnik. Należy jednak pamiętać, że głębokość penetracji podłoża poprzez impregnację jest ograniczona. Biorąc pod uwagę parametry podłoża podlegającego wzmocnieniu (wytrzymałość na odrywanie jest ściśle powiązana z klasą betonu i nasiąkliwością) można powiedzieć, że głębokość wzmocnienia podłoża pod względem wytrzymałości na odrywanie jest oceniana w kilku mm. Jest to bardzo istotne, ponieważ w przypadku uszkodzenia wskutek zerwania, odspojenie następuje w najsłabszym punkcie, którym zawsze jest fragment naprawianej powierzchni.
Wstępne przygotowanie podłoża – najczęściej stosowane metody:
Metody mechaniczne
- śrutowanie – nie powoduje pylenia (urządzenia do śrutowania z odkurzaczem), zdaje egzamin przy równych (także lakierowanych) posadzkach betonowych i jastrychach cementowych. Jest ono przeprowadzane na ogół tylko na powierzchniach suchych.
- frezowanie – nadaje się do czyszczenia nierównych powierzchni z dużą zawartością cementu lub usuwania warstw o dużej przyczepności. Pozwala na równomierne wyrównanie przygotowywanej powierzchni. W wyniku wielokrotnego powtarzanego procesu frezowania w różnych kierunkach usuwa się także grubsze warstwy podłoża. Ponadto przy pomocy frezowania otwiera się pory podłoża.
- piaskowanie – stosuje się do usuwania powłok malarskich oraz przygotowywaniu powierzchni betonowych do renowacji przy jednoczesnym odkrytym zbrojeniu konstrukcyjnym. W wyniku piaskowania otrzymuje się porowatą powierzchnię, która stanowi nośne podłoże dla warstw naprawczych. Do piaskowania używa się piasków kwarcowych o różnym uziarnieniu i różnej twardości.
- szlifowanie – stosuje się do usuwania cienkich warstw cementowych. Trzeba pamiętać, że zawsze po szlifowaniu podłoża trzeba dobrze je oczyścić poprzez odkurzanie (szczególnie jest to istotne w przypadku przygotowywania powierzchni posadzek – chodzi o usunięcie drobnych cząsteczek, które mogą pozostać na powierzchni posadzki i znacznie pogarszać przyczepność warstw naprawczych.
- odkurzanie – stosuje się przy zastosowaniu odkurzaczy przemysłowych do czyszczenia podłoża z luźnych cząstek pyłu i piasku np. po piaskowaniu lub szlifowaniu podłoża.
Metoda hydrauliczna (mycie ciśnieniowe, hydropiaskowanie)
Metoda ta zalicza się do najdokładniejszych sposobów oczyszczania podłoża i przygotowania powierzchni. Oczyszczenie przy zastosowaniu strumienia wody o wysokim ciśnieniu ze względu na wysoką wydajność i brak szkodliwego oddziaływania na środowisko jest szczególnie zalecane przy usuwaniu starych powłok malarskich, zaczynu cementowego (mleczko cementowe) oraz uszkodzonego betonu. Dodatek twardego materiału do strumienia wody (hydropiaskowanie) zwiększa efektywność czyszczenia. Także korodujące zbrojenie może być oczyszczone przy użyciu tej metody. Powstający przy tym nalot rdzy usuwany jest poprzez lekkie piaskowanie.
Metoda termiczna (opalanie)
Urządzenie do czyszczenia przy zastosowaniu płomienia acetylenowo-tlenowego umożliwia oczyszczenie powierzchni aż do nieuszkodzonego rdzenia. Metoda ta jest stosowana również przy powierzchniach zabrudzonych chemicznie. Przy zastosowaniu metody termicznej konieczna jest zawsze końcowa obróbka mechaniczna powierzchni (np. piaskowanie).
Metoda chemiczna
Użycie roztworu kwasu solnego i fosforowego ogranicza się do szczególnych przypadków. Konieczne jest wstępne zmoczenie powierzchni i późniejsze intensywne jej spłukanie. Podczas prac należy przestrzegać odpowiednich przepisów bezpieczeństwa.