Blog

Remmers – ochrona zabytków

Ochrona zabytków – trwałe zabezpieczanie cennych dóbr kultury

Odrestaurowywanie i zabezpieczanie zabytków architektonicznych jest najwyższą dyscypliną ochrony budynków. Firma Remmers oferuje szeroką gamę produktów do tego celu, oraz szczegółowe analizy stanu technicznego budynku, a także specjalne rozwiązania dla zapewnienia długotrwałej ochrony budynku. Przy ponad 65-letnim doświadczeniu w ochronie zabytków posiadamy rozległą wiedzę na temat historycznych metod i materiałów budowlanych.

Celem konserwacji zabytków jest ich długotrwała ochrona. Dziedzictwo kulturowe to niezwykle ważnym składnik za pomocą namacalnych i zmysłowo wyczuwalnych świadectw historycznych społeczeństwa, ponieważ to dzięki niemu identyfikuje się ono ze swoją historią , tworząc w ten sposób tożsamość społeczną. Dotyczy to zarówno małych regionów, jak i całej Europy. Ochrona zabytków jest zatem elementem składowym jakości życia.

Każdy, kto opanuje trudne zadania konserwacji zabytków nie tylko z punktu widzenia technicznej wykonalności, ale również z punktu widzenia zachowania możliwie jak największej ilości i jakości oryginalnej substancji budowlanej, ten mistrzowsko rozwiąże trudne „normalne przypadki” – dla wszystkich podłoży: czy to przy naprawach elewacji, czy też podczas trwałej hydroizolacji budynków lub przy ochronie drewna.

Czyszczenie – brud to nie warstwa ochronna

Warstwa brudu jest ze względu na dużą powierzchnię wewnętrzną doskonałym magazynem wilgoci oraz zanieczyszczeń gazowych i pyłowych dzięki dużej powierzchni wewnętrznej. Zwykle reagują one na spodniej części skorupy i przyspieszają zniszczenie.

Dlatego istnieje szereg przesłanek technicznych i estetycznych, przemawiających za czyszczeniem:

  • Eliminacja czynników ryzyka, takich jak gromadzenie się soli i opóźnienie tempa suszenia
  • Przygotowanie podłoża do dalszej konserwacji poprzez przywrócenie chłonności kapilarnej.
  • Usunięcie zanieczyszczeń zaburzających estetykę budynku

Czyszczenie chemiczne – prosty sposób czyszczenia, łagodny dla podłoża

Działanie kwaśnych środków czyszczących jest zawsze podobne: kwaśny składnik wnika pod skorupę zanieczyszczeń i powoduje jej obluzowanie, środki powierzchniowo czynne (tensydy) umożliwiają zwilżanie powierzchni, otaczają cząstki brudu i umożliwiają ich zmycie. Remmers BFA działa na innej zasadzie, mimo to jest bardzo prosty w użyciu. Służy do usuwania zanieczyszczeń biologicznych oraz jako profilaktyczne zabezpieczenie przed rozwojem kolonii glonów.

Niezależnie od metody, dla prawidłowo prowadzonego czyszczenia można sformułować maksymę: „tak intensywne, jak to konieczne, ale tak delikatne, jak to tylko możliwe”.

Ponieważ zarówno podłoża, jak i rodzaj i grubość zanieczyszczeń są bardzo zróżnicowane, często trudno jednoznacznie polecić konkretne produkty: zalecamy w takich przypadkach wykonywanie reprezentatywnych powierzchni próbnych.

Czyszczenie mechaniczne – mikroskopowo dokładna i delikatna metoda na wszystkie rodzaje podłoży

Metoda rotacyjnego strumieniowania ścierniwem Remmers Rotec to konsekwentna kontynuacja metody Jos’a. Zużycie dyszy jest jednak znacznie mniejsze, przy takiej samej efektywności czyszczenia.

„rotec”: piaskowanie metodą wirującego strumienia ścierniwa

W technice piaskowania Rotec z użyciem rotacyjnego strumieniowania, suchy granulat lub ścierniwo z wodą wprawiane są przez specjalną turbinę w ruch wirowy. Jeśli wirująca mieszanina powietrza, granulatu i wody trafi na powierzchnię elementu budowlanego, to powstaje działający po stycznej efekt ścierania. Cząstki granulatu ślizgają się po powierzchni – nie są w nią „wbijane”. Usuwanie zanieczyszczeń odbywa się zatem wyjątkowo delikatnie, a stopień oczyszczenia i jego intensywność mogą być dowolnie wybierane.

Typowe podłoża to kamień naturalny, tynk, cegła i beton. Metodą tą można usuwać zanieczyszczenia powierzchowne lub nawarstwione, powłoki i graffiti. Proces ten nadaje się zarówno do powierzchni cennych historycznie, jak i do elewacji „normalnych” budynków.

Czyszczenie wnętrz – Arte Mundit – naturalny kauczuk do aplikacji pędzlem lub natryskowej, umożliwiający czyszczenie bez użycia wody.

Jedyną techniką czyszczenia wnętrz, która ma sens i może być wykonana za rozsądną cenę, jest nadal stosowanie pakietów EDTA. Przełomem w czyszczeniu wnętrz stało się wprowadzenie zdejmowanych folii do usuwania powierzchownie przylegającego pyłu. Opracowany przez firmę Remmers produkt Arte Mundit® bazuje na specjalnie opracowanej dyspersji naturalnego lateksu.

Wyzwanie związane z czyszczeniem wnętrz

Żaden z powszechnie stosowanych obecnie systemów czyszczących nie jest zazwyczaj stosowany do czyszczenia wnętrz budynków, ponieważ konieczne jest użycie zbyt dużej ilości wody lub wytwarzana jest duża ilość pyłu. Odpowiednie byłoby tylko czyszczenie laserowe, ale jest zbyt drogie, aby rutynowo stosować je do czyszczenia dużych powierzchni.

Pasty Arte Mundit Peel Off stworzone na bazie+ specjalnej dyspersji lateksu wypełniają tę lukę. Produkty są pochodzenia naturalnego i zawierają mniej niż 1% wody, która po nałożeniu na ścianę szybko odparowuje. Arte Mundit polimeryzuje na czyszczonej powierzchni, tworząc elastyczną, wiążącą zabrudzenia powłokę. Czyszczące składniki aktywne są związane w powłoce i usuwane razem z powierzchniowym brudem.

Zalety Arte Mundit

  • samoczynne działanie z efektem wgłębnym
  • brak zapachu
  • brak rozpuszczalników, produkt przyjazny środowisku naturalnemu
  • bezpyłowe czyszczenie bez użycia wody, dzięki temu brak przebarwień i migracji soli
  • materiał zawiera kompleksujący dodatek, który można dopasować do rodzaju i stopnia zanieczyszczenia
  • brak większych nakładów na utylizację

Dopasowanie do rodzaju podłoża i zanieczyszczeń

Dostępnych jest kilka typów Arte Mundit. Wyboru dokonuje się w zależności od podłoża i rodzaju zanieczyszczenia, po wykonaniu i analizie powierzchni testowych. Remmers Arte Mundit nadaje się zasadniczo do wszystkich powierzchni ścian, sufitów i podłóg (stiuk, kamień naturalny, marmur, beton, cegła, tynk, gips, drewno polerowane i materiały syntetyczne).

Odsalanie – znaczące ograniczanie zawartości szkodliwych soli.

Odsalanie kamienia naturalnego i innych mineralnych materiałów budowlanych za pomocą tzw. kompresów jest uznaną metodą renowacji budynków, mającą na celu znaczne zmniejszenie ilości soli szkodliwych dla ich konstrukcji. Sprawdziła się ona podczas renowacji licznych cennychy obiektów historycznych.

Odsalanie za pomocą kompresów jest metodą redukcji szkodliwych soli w pobliżu powierzchni porowatych mineralnych materiałów budowlanych. Z jednej strony może to służyć zmniejszeniu szkodliwego potencjału w dłuższej perspektywie czasowej. Z drugiej zaś środek ten może w krótkim czasie stworzyć punkt wyjścia dla działań renowacyjnych i ochronnych, na przykład dla stosowania dodatkowych zapraw kamiennych. Odsalanie za pomocą kompresów stosowane jest do konserwacji budynków i zabytków głównie na kamieniu naturalnym, sporadycznie również na cegłach. Dla czyszczonego obiektu odsalanie może wiązać się z ryzykiem i może na przykład uszkodzić obramienia i powierzchnie. Dlatego też należy zawsze z wyprzedzeniem wyjaśniać, czy cel, w postaci trwałego zmniejszenia szkodliwych wpływów lub przygotowania środka ochronnego, jest możliwy do osiągnięcia.

Sole rozpuszczają się w wodzie i ponownie krystalizują

Szkodliwe sole znacząco wpływają na erozję i uszkodzenia powierzchni materiałów budowlanych. Prowadzi to nie tylko do utraty cennych dóbr kultury, ale również generuje wysokie koszty utrzymania. Niszczycielski potencjał soli zależy w dużej mierze od ich rozpuszczalności w wodzie i zdolności do magazynowania wilgoci z powietrza. Ta ostatnia nazywana jest higroskopijnością. Wśród bardziej znanych soli często występujących w budynkach, najbardziej rozpuszczalne w wodzie są azotany, a następnie chlorki i siarczany. Azotany osiągają wilgotność równowagi już od wilgotności względnej wynoszącej około 50 procent. W zakresie wilgotności od ok. 70 do 80 procent rozpuszczają się również pozostałe sole.

Gdy przy niskiej wilgotności woda jest ponownie odparowywana, sole znów krystalizują. Krystalizacja zwiększa objętość soli w przestrzeni porów, co obciąża mechanicznie wnętrze materiału budowlanego. Może to prowadzić do powierzchownego wypiaszczania lub zniszczenia struktury. W przypadku cyklicznych wahań wilgotności pomiędzy 40 a 80 procent, materiał budowlany poddawany jest okresowym wewnętrznym naprężeniom mechanicznym. Sole są transportowane w ciekłej wodzie i dlatego w większości orientują się w kierunku strefy odparowania. Na budynku jest to zwykle powierzchnia danego elementu budowlanego. Ponieważ jednak sole nie są „zabierane”, kiedy wilgoć odparowuje, gromadzą się w obszarze tychże stref odparowania.

Sole transportowane są na dwa sposoby

Sole mogą być transportowane wyłącznie w postaci rozpuszczonej. Rozróżnia się transport poprzez przepływ cieczy i przez ruch własny. Transport przez ruch własny (dyfuzja) jest wywoływany przez różne stężenia soli w medium. Różnice w stężeniu aż do całkowitego wymieszania są kompensowane w drodze dyfuzji (wyrównanie stężenia). Ten efekt fizyczny jest wykorzystywany podczas stosowania metody kompresji na mokro. W takim przypadku materiał, z którego wykonane są kompresory, jest przez cały czas odsalania wilgotny. Mniejsze, ruchome elementy budowlane mogą być również poddawane działaniu „odsalania zanurzeniowego”. Transport przez poruszającą się ciecz (gradient wilgotności) jest napędzany przez różną wilgotność lub konwekcję w zależności od temperatury, gęstości lub gradientu ciśnienia. Wraz z nią transportowane są rozpuszczone w cieczy sole.

Ten mechanizm transportu soli może być skutecznie wykorzystywany przy odsalaniu za pomocą kompresu osuszającego, którego działanie opiera się zasadniczo na transporcie wilgoci podczas suszenia. Oba mechanizmy mogą być stosowane łącznie, tzn. w ramach jednego zastosowania kompresu, do odsalania materiałów budowlanych.

Odsalanie metodą kompresową wymaga stabilnego, wstępnie zmoczonego podłoża

Niezbędnym podłożem do skutecznego odsalania metodą kompresową jest odpowiednio stabilne podłoże, które jest w stanie unieść kompresy i przetrwać po ich usunięciu bez znaczących strat substancji budowlanej. Ponieważ w przypadku podłoży silnie uszkodzonych przez sól nie jest to rzeczą oczywistą, przed odsalaniem konieczna może być ich konsolidacja. Bardzo dobrze nadają się do tego estry kwasu krzemowego, które po reakcji mają własną „porowatość wtórną”. Ponadto, sole mogą być z powodzeniem transportowane do kompresu tylko wtedy, gdy zostaną rozpuszczone w wodzie. Prawie zawsze oznacza to, że materiał budowlany musi być przed rozpoczęciem właściwych działań wstępnie zmoczony. Do tego celu wykorzystywana jest woda destylowana (zwana również wodą dejonizowaną lub zdemineralizowaną). Intensywność wstępnego namoczenia (czas trwania i ilość wody) zależy od chłonności podłoża, rodzaju, stężenia i rozkładu soli na głębokość oraz rozkładu wilgotności w materiale budowlanym. Należy zauważyć, że wstępne moczenie wiąże się z pewnym ryzykiem. W ten sposób wprowadzana wilgoć może przeniknąć do sąsiednich obszarów konstrukcji i wywołać w nich nieoczekiwane skutki, takie jak uszkodzenie materiałów wrażliwych na wilgoć. Ponadto, kompres, który zwykle zawiera celulozę, a w rezultacie jego otoczenie, mogą ulec skażeniu mikrobiologicznemu. Konieczne może być zastosowanie odpowiednich środków zaradczych, takich jak nadanie kompresowi cech grzybobójczych.

Kompresy można nakładać ręcznie lub maszynowo

Po wstępnym namoczeniu materiał, z którego wykonana jest kompres, miesza się z wodą destylowaną lub dejonizowaną i nakłada na powierzchnie, które mają być odsolone, w plastycznej konsystencji, warstwą o grubości od 15 do 30 mm. W przypadku filigranowych powierzchni mogą wystarczyć również cieńsze warstwy. Kompres może być nanoszony ręcznie lub za pomocą maszyny tynkarskiej, w jednej lub kilku warstwach. Małe powierzchnie lub powierzchnie wrażliwe są zwykle pokrywane ręcznie. Powierzchnie wymagające specjalnej ochrony mogą być pokryte cienką, przepuszczalną i nośną warstwą ochronną wykonaną na przykład z laminatu celulozowego lub papieru japońskiego, co ułatwia ich późniejsze usunięcie. Za pomocą odpowiedniej szczoteczki nanosi się ją na wstępnie zwilżony kamień bez pęcherzyków powietrza. W przypadku odsalania powierzchni częściowych kompres należy nanosić co najmniej 20 centymetrów poza rozpoznawalną strefę zasolenia, aby uniknąć niepożądanych efektów ubocznych. Jeśli odsalanie wykorzystuje połączenie zjawisk dyfuzji i transportu wilgoci, kompres można utrzymywać w stałej wilgotności przez okres około tygodnia, przykrywając go folią. W dalszej fazie zabiegu kompres należy pozostawić do wyschnięcia. Proces ten musi przebiegać w sposób ciągły przez cały okres oddziaływania kompresu. Niezbędna jest kontrola postępu schnięcia. Jeżeli kompres wysechł przedwcześnie lub odspoił się od podłoża, to należy go zdjąć i zastąpić świeżym kompresem po ponownym lekkim zmoczeniu. Trudno jest przewidzieć, ile i ile cykli będzie potrzebnych. Z tego powodu należy je w miarę możliwości oznaczyć, wykonując powierzchnie testowe lub sprawdzić za pomocą analiz zawartości soli w kompresie po każdym cyklu. Jako podstawę obliczeń można przyjąć dwu- lub trzykrotną aplikację z czasem ekspozycji około trzech tygodni. W zależności od wrażliwości przylegających resztek kompresu podłoże może być czyszczone na sucho ręcznie lub maszynowo. Na koniec należy na materiale podłoża analitycznie wykazać skuteczność odsalania.

Poprawa nośności i bezpieczeństwa statycznego – wypełnianie pustych miejsc i zwiększanie nośności historycznych konstrukcji.

Budownictwo murowane ma wielowiekową tradycję. Wcześniej mur wykonywano zgodnie z zasadami rzemiosła; o formacie cegły i grubości ścianek decydowało szacowane obciążenie. Dzisiaj wiedza na temat nośności ma ogromne znaczenie przy zabezpieczaniu i przebudowach starych budynków.

Przesunięcia lub zwiększenia obciążeń w obrębie muru mogą być spowodowane uszkodzeniem, ale także pracami renowacyjnymi lub zabezpieczeniowymi oraz zmianami sposobu użytkowania. Elementy konstrukcyjne budynków historycznych, takie jak ściany i słupy, często składają się z dwuwarstwowego kamienia naturalnego lub muru ceglanego. Podczas gdy powłoki zewnętrzne są „porządnie” murowane, wewnątrz tych elementów znajduje się zwykle „usypisko” z kawałków kamieni i duża ilość zaprawy. Na nośność wpływa nie tylko wytrzymałość i właściwości odkształcające kamienia i zaprawy, ale także wiele innych parametrów.

Należą do nich:

  • konstrukcja muru (jedno- lub wielowarstwowa)
  • kształt kamienia (cegły)
  • rodzaj opatrunku
  • jakość wykonania
  • przedział jakości kamienia i zaprawy

W większości przypadków puste miejsca (jamy) i szczeliny w murze zmniejszają nośność. Na przykład zasypywanie takich wad jest jednym z koniecznych zabiegów towarzyszących wielu renowacjom murów. Zaprawę do wypełnień lub wtłaczania spoinowania należy dobierać przede wszystkim pod kątem wytrzymałości, chłonności wody i kompatybilności spoiw.

Ograniczanie pęcznienia – hamowanie erozji za pomocą wyjątkowego preparatu.

Wiele kamieni naturalnych zawiera pęczniejące minerały ilaste. Większość z nich to krzemiany warstwowe, których struktura jest podobna do struktury książki. Nawet przy niskiej wilgotności, dzięki działaniu elektrochemicznemu, są one w stanie gromadzić i uwalniać wodę pomiędzy swoimi warstwami pośrednimi.

W tym procesie, po uwolnieniu wilgoci, spakietowane warstwy rozciągane są jak akordeon lub przy oddawaniu wilgoci kurczą się ponownie. W strukturze kamienia powstają niszczące naprężenia. Ten proces uszkadzania nazywany jest higroskopijnym pęcznieniem i skurczem. Sposób działania reduktora pęcznienia „Antihygro” opiera się na „wyłączaniu” minerałów ilastych. Pozytywnie naładowane jony metali w warstwach pośrednich odpowiedzialnych za „efekt magnetyczny” są „blokowane” podczas zabiegu z użyciem Antihygro. Efektem jest znaczne zmniejszenie pęcznienia higroskopijnego przy zachowaniu wszystkich pozostałych parametrów typowych dla kamieni.

Hydrofobizująca pielęgnacja za pomocą impregnatów marki Remmers lub lazur opartych na żywicy silikonowej jeszcze bardziej zwiększa skuteczność. W szczególności dzięki temu hydrofobowemu wykończeniu podłoża absorpcja ciekłej wody zostaje zmniejszona aż o 95 %. W wyniku tego woda jako czynnik wyzwalający higroskopijne pęcznienie i skurcz nie jest już dostępna.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *