Systemy posadzek antyelektrostatycznych

Poza tym są odporne na chemikalia, ścieki, oleje mineralne i materiały pędne, liczne kwasy i zasady, sole, wodę morską, solankę. Mają one szerokie zastosowanie w obiektach przemysłu samochodowego (lakiernie), elektronicznego, telekomunikacji, salach operacyjnych, magazynach materiałów wybuchowych itd.

Najczęściej stosowanymi rozwiązaniami posadzek antyelektrostatycznych są systemy budowane na bazie żywic epoksydowych lub poliuretanowych.

Najważniejsze właściwości produktu:

• bardzo dobra przewodność elektryczna
• bardzo dobra przyczepność do podłoży cementowych: betonów, jastrychów, itp.
• odporność na chemikalia, ścieki, oleje mineralne i materiały pędne, liczne kwasy i zasady, sole, wodę morską, solankę
• wysokie parametry wytrzymałościowe, odporność na obciążenia mechaniczne, ścieranie, uderzenia

Posadzki antyelektrostatyczne składają się z 4 zasadniczych warstw:

• warstwy gruntującej
• instalacji odprowadzającej ładunki elektrostatyczne wykonanej z taśmy miedzianej samoprzylepnej
• warstwy zbierającej ładunki
• pigmentowanej warstwy nawierzchniowej posadzki wykonanej z żywicy epoksydowej lub poliuretanowej odprowadzającej ładunki elektryczne

Posadzki antyelektrostatyczne - wskazówki wykonawcze

Przy realizacji posadzek antyelektrostatycznych należy zwracać uwagę na:

• Po wykonaniu obróbki wstępnej podłoża jego odporność na oderwanie powinna wynosić co najmniej 1,5 N/mm2. Wilgotność betonu na powierzchni nie może wynosić więcej niż 4%. Temperatura podłoża musi być co najmniej o 3^oC wyższa od aktualnej temperatury punktu rosy, a powierzchnia musi być zabezpieczona przed wzrostem wilgotności.
• Warstwę gruntującą należy równomiernie nanieść przy  pomocy zgarniaka, a następnie rozprowadzić wałkiem. Niezwiązaną żywicę gruntującą należy posypać  piecowo suszonym.  Po stwardnieniu nadmiar piasku usunąć.
• Ułożenie i rozmieszczenie miedzianych taśm przewodzących wykonać zgodnie z zaleceniami dostawcy systemu. Praktyka wykazała, że odstęp pomiędzy taśmami przewodzącymi nie powinien przekraczać 10 metrów. Wolny koniec taśmy przewodzącej należy doprowadzić do uziemienia i zabezpieczyć przed przypadkowym poluzowaniem. Połączenia przyłączy z uziemieniem należy w miarę możliwości zabezpieczyć przed obciążeniami
• Warstwę przewodzącą rozprowadzić równomiernie przy  pomocy wałka.
• Po ułożeniu taśm przewodzących i położeniu warstwy lakierowej przewodzącej należy przeprowadzić międzyoperacyjną kontrolę oporności upływowych. Średnia oporność nie powinna przekroczyć 10⁴ Ω. Pomiar należy przeprowadzać wtedy, gdy odstęp między elektrodą pomiarową i przyłączem uziemiającym wynosi nie więcej niż 10 metrów.
• Warunki podczas stosowania i wiązania - niezwiązaną powłokę chronić przed zawilgoceniem i oddziaływaniem agresywnych mediów. Tworzenie się kondensatu na pokrywanych żywicą powierzchniach wpływa na zmniejszenie jej przyczepności do podłoża. W przypadku niekorzystnych warunków wilgotnościowo-temperaturowych konieczne jest stosowanie urządzeń grzewczych lub/i osuszaczy powietrza.