Systemy tynków renowacyjnych

Jak działa tynk renowacyjny i kiedy warto go zastosować?

Uszkodzone izolacje fundamentów lub czasami nawet ich brak pozwalają na wnikanie wilgoci w strukturę muru co prowadzi do uszkodzeń wewnętrznych warstw wykończeniowych, a w przypadku braku skutecznego przeciwdziałania, również muru. W takich sytuacjach kluczową rolę odgrywają tynki renowacyjne, które pozwalają na skuteczne osuszenie i zabezpieczenie zawilgoconych przegród budowlanych.

Pojawiają się plamy, wykwity, łuszczenie się powłok malarskich oraz odspajanie się tynków. W konsekwencji, następuje znaczne pogorszenie się mikroklimatu pomieszczeń, co skutkuje narażeniem użytkowników pomieszczeń na oddziaływanie mykotoksyn i późniejsze problemy ze zdrowiem.

Bardzo istotną rolę podczas procesu renowacji obiektów pełnią tynki renowacyjne, które zapobiegają niszczeniu przez sole wysychającej przegrody. Po wykonaniu lub odtworzeniu zewnętrznych hydroizolacji ściany budynku zaczynają wysychać co powoduje zwiększoną krystalizację szkodliwych soli na ich powierzchni. Tynki renowacyjne ze względu na swoją porowatość mają możliwość w swojej strukturze kumulowania krystalizujących się soli oraz dodatkowo pozytywnie wpływają na proces wysychania ścian.

Tynk renowacyjny na wilgotne ściany wewnętrzny i zewnętrzny

Tynki renowacyjne stosowane są przede wszystkim na wewnętrznej stronie zawilgoconych i zasolonych ścian piwnic. Zastosowanie znajdują również na zewnętrznych częściach budynków poddanym renowacjom. Tynk renowacyjny nie jest tynkiem szczelnym (zaporowym), jego parametry pozwalają na wysychanie muru (usuwanie wilgoci z muru do otoczenia), natomiast krystalizacja szkodliwych soli następuje w porach tynku. Wyschnięcie przegrody jest możliwe przy zastosowaniu systemu całkowicie odcinającego dostęp wilgoci, np. poprzez wykonanie przepony poziomej oraz zewnętrznej hydroizolacji pionowej. Przed zastosowaniem tynków renowacyjnych konieczne jest oznaczenie stopnia zasolenia muru. Od tego zależy układ i grubość warstw systemu.

Aplikacja tynków renowacyjnych

Z podłoża należy usunąć stare tynki, wymalowania itp. aż do uzyskania nośnego podłoża., do wysokości około 80 cm powyżej widocznej linii uszkodzeń (zawilgoceń, zasoleń). Spoiny usunąć na głębokość około 2 cm. Powierzchnię muru oczyścić mechanicznie. Skute tynki, fragmenty cegieł należy codziennie usuwać z terenu budowy, nie dopuszczając do ich kontaktu ze zdrowym murem.

Przed nałożeniem tynku podkładowego lub renowacyjnego (zależy od stopnia zasolenia i przyjętego rozwiązania technologiczno-materiałowego) na murze należy wykonać obrzutkę. Grubość warstwy obrzutki nie powinna przekraczać 5 mm i powinna pokrywać około 50 % powierzchni ściany.

Właściwy tynk renowacyjny nakładać po 24 godzinach od momentu wykonania obrzutki. Przy dwuwarstwowym nakładaniu systemu tynków renowacyjnych, po nałożeniu i wstępnym wyrównaniu powierzchnię pierwszej warstwy uszorstnić przez przeciągnięcie poziomo pacą lub listwą zębatą.

Powierzchnia tynku nie musi być malowana. Jeżeli konieczne jest wykonanie wymalowań, należy zastosować farby dyfuzyjne. Przy wyższych wymaganiach wizualnych stawianych powierzchni tynku stosuje się systemowe tynki wygładzające.

Wymalowania lub inne warstwy wykończeniowe muszą być kompatybilne z systemem tynków renowacyjnych i posiadać porównywalny opór dyfuzyjny mniejszy niż 0,2 m.

Wyróżnia się trzy stopnie zasolenia przegród.
Podział, ze względu na ilość szkodliwych soli budowlanych w %, podano w poniższej tabeli.

Dla poszczególnych stopni zasolenia dobiera się układ grubości warstw składników systemu. Minimalne grubości warstw tynku podkładowego i tynku renowacyjnego dla systemu marki WEBER podano w tabeli poniżej.